Obszar gminy znajduje się w obrębie historycznej Puszczy Sandomierskiej (według podziału geobotanicznego Polski jest to Okręg Puszczy Sandomierskiej),która do dna dzisiejszego została w większości wylesiona. Na terenie gminy, w jej południowej części znajdują się niewielkie kompleksy leśne, które są obecnie najbardziej na północ wysuniętymi fragmentami Puszczy Sandomierskiej. Środowiska przyrodnicze Puszczy na przestrzeni wieków przechodziło różne etapy przemian. W pierwszym okresie, wylesienie objęło żyzne tereny mad wzdłuż Wisły i Sanu oraz formy terenu (wzniesienia) dające warunki dobrej obronności.

Według mapy rękopiśmiennej Miega (1779-1792) z końcem XVIII w. część północna Puszczy Sandomierskiej w widłach Wisły i Sanu była zwarcie zalesiona. Pod względem składu gatunkowego kompleks leśny był silnie zróżnicowany. Mady gliniaste pokrywały lasy liściaste i mieszane. Obszary torfowisk i bagien porastała sosna, wierzba i olcha, a na terenach piaszczystych dominował las sosnowy. Wraz z eksploatacją puszczy rozpoczął się proces wylesiania, który trwa do dziś. Znacznym utrudnieniem dla tego procesu były rozległe bagna. Było to czynnikiem hamującym rozwój osadnictwa oraz rozwój gospodarczy tych terenów do końca XVIII w.

Duże zmiany warunków przyrodniczych w tym rejonie związane są z regulacją stosunków wodnych podjętych w wyniku ustawy melioracyjnej z 1884 r.

Prace regulacyjne spowodowały zanikanie bagien, podmokłości i obniżanie poziomu wód gruntowych. Wpłynęło to na wylesienie terenu i powiększanie gruntów użytkowanych rolniczo.

Mimo małej ilości lasów, takie okazy nie należą do rzadkości.


Droga leśna w zimowej scenerii.